BİLİNÇLİ ANNE-BABALIK YAPABİLMEK…
Her çocuk doğduğunda…
Bir anne doğar…
Bir kadın anne…
Bir erkek baba olur…
Bir başka kadın anneanne, babaanne…
Teyze, hala olurken; Bir başka erkek de birdenbire dayı veya amca oluverir…
Anne – baba sahip oldukları çocukla aile olduğunu hisseder…
Yaşam, farklı bir boyut kazanmaya başlar…
Bundan böyle sevinçler…
Umutlar…
Hayaller…
Çocuk üzerinden kurulmaya başlar…
Çocuğun gideceği okullar, edineceği başarılar, hatta kuracağı işler dahi,
annenin, babanın hayallerini süslemeye başlar…
O güne kadar sahip olunmayan sevinç ve mutluluklar; Bir o kadar da büyük korku ve kaygıları beraberinde getirir…
“Ya bir aksilik olursa!”
“Ya yanlış yaparsam!”
“Ya..”
“Ya…”
Sahip olma sevinci, yanlış yapma…
Hatta kaybetme korkusuyla birlikte büyümeye başlar…
Lübnanlı düşünür Halil Gibran ne güzel söylemiş;
“Sizin diye bildiğiniz çocuklarınız Gerçekte sizlerin değildirler.
Onlar kendini özleyen hayatın oğulları ve kızlarıdırlar…
Sizlerin yanındadırlar ama sizlerin malı değildirler…
Onlara sevginizi verebilirsiniz ama…
Düşüncelerinizi asla!..
Çünkü onların kendi düşünceleri vardır…
Kendinizi onlara benzetmeye çalışabilirsiniz ama Onları kendinize benzetmeye çalışmayın
Çünkü hayat ne geriye gider…
Ne de geçmişle ilgilenir…”
ÇOCUKLARIMIZ KİMİN?
Çocuğun varoluşu, biyolojik olarak anne ve babaya ait olduğu kadar, kültürel olarak topluma, hatta evrensel olarak tüm dünyaya aittir.
Çocuklarımız bize sevmemiz ve eğitmemiz için gönderilmiş hediyelerdir…
Onları eğitimden yoksun bırakmak en büyük yanlışımız olur…
BİLİNÇLİ ANNE – BABALIK
Geleceğin çocuğunu eğitmek ne biyolojik ne de kültürel anne – babalıkla mümkündür.
Bilinçli anne – babalık geleneksel olan ile doğru olanı ayırt etmek demektir.
Bilinçli anne – baba; çocuğun her şeyini kusursuz yapmakla övünmek yerine; çocuğun her yaşta yapabileceği şeyleri ona yaptırma disiplinini kazandırmayı amaçlar.
Kendini çocuklarına adayan anne – baba olmayı değil; çocuklarına hayatı öğreten, kendi hayatının güçlükleriyle başa çıkabilen bireyler yetiştiren anne – baba olmayı bilir.
Bilinçli anne – baba
Öğüt veren değil…
Örnek olandır…
Paylaşandır…
Anlayandır…
Sevgi ve saygının karşılıklı olması gerektiğinin bilincindedir…
NEDEN YANLIŞ YAPIYORUZ?
Bütün anne – babalar iyi niyetlidir…
Çocuğa kendi bildikleri biçimde davranırlar.
Kimi zaman “Bilgisizlik”, kimi zaman “Toplumun yanlış gelenekleri”, kimi zaman ise “Büyüklerin psikolojik doyumsuzlukları”, yapılan pek çok yanlışın sebebi olmaktadır.
Çocuk, kendisi için kendi kişilik çizgisinde, kendi varoluşu için gelişmektedir…
Buna engel olacak her şeye karşı durur.
Yetişkinlere düşen bu gelişime destek olmaktır…
TEHLİKELER ve KORKULARIMIZ
Yetişkinin görevi; çocukları korkudan korumak, gerçek tehlikelere karşı uyarmak, onlarla başa çıkma yollarını öğretmektir…
Ancak büyüklerin kendi endişe ve korkularını çocuklarına yansıtmaları sık görülen durumlardandır.
Çocukları tehlikelere karşı uyarmak ebeveynlerin önemli görevlerindendir.
Ancak uyarırken onları “hareketsiz kılacak“, “kararsız yapacak“, “cesaretsiz bırakacak” tutumlar tamamıyla yanlıştır.
Bunlar özgüveni sarsar.
Özgüvenin sarsılması problemlere yol açar.
Pek çok korku yetişkinler tarafından “kasıtsız“ olarak çocuklara öğretilir.
(Karanlık, deprem, hayvan korkuları…)
Bir de disiplin amacıyla korkutmak vardır;
Çocuklar yaramazlık yapmasınlar diye “yalnız bırakılmakla“, “doktora gönderilmekle“ hatta “anneleri tarafından terk edilmekle“ korkutulurlar ki; bu tutumlar tamamıyla yanlıştır…
ANNE – BABALAR EN ÇOK HANGİ HATALARI YAPIYOR?
DAVRANIŞ SINIRI…
Türk aileleri genellikle söz verdikleri maddi şeyleri yapıyor.
Yaramazlık nedeniyle dışarı çıkmama cezası gibi bir cezanın uygulanması konusunda ise çocuğuna kıyamayıp sözünü tutmuyor.
Davranışlar ile ilgili kısıtlamalarda kararlı ve tutarlı olmadıkları gözleniyor.
Cezanın uygulanmadığını gören çocuk, benzeri durumda aynı şeyi ağlayarak tutturup sonuca ulaşıyor…
Çocuk, kendisine verilecek olan cezadan haberdar olmadığında, anne – babasına güveni sarsılıyor.
Anne – baba fikir birliği yapmadığında çocuklar sınırları kavrayamıyor.
Anneler sınır koymaya açık…
Babalar çocuğun dediğini yapmaktan mutlu…
Babalar genellikle büyüyünce geçer diye düşünüyor.
ELEŞTİRİLMEYİ ÖĞRENMEK…
Çocuk, eleştirilmeyi öğrenemezse büyüyemiyor…
Anne – babasının yanında eleştirilmeyi öğrenmiş, hatta bazen sert bir şekilde eleştirilmiş çocuklar, başkaları tarafından eleştirildiklerinde bu durumu doğal karşılıyorlar…
Ebeveyni tarafından eleştirilmemiş, sürekli kabul görmüş çocuklar ise, her eleştiride kendilerini “suçlu“ , “yetersiz“ , “güvensiz“ hissederler…
AŞIRI DENETİM; pasifleştirir…
AŞIRI SEVGİ; bağımlı kılar…
AŞIRI HOŞGÖRÜ; bencillik yaratır…
10 ALTIN KURAL
1.ZAMAN AYIRIN…
“Para yerine koyulabilir, zaman asla geri getirilemez…“
2.MÜKEMMEL OLMAYA ÇALIŞMAYIN
“Mükemmel değil, seven – koruyan – kabul eden anne-baba olmayı tercih edin.
Hatalarınız öğrenme fırsatıdır…“
3.SÖYLEDİKLERİNİZDEN ÇOK YAPTIKLARINIZ ANLAM TAŞIR
“Uzun konuşmalar, nasihatler yerine, dürüst ve şefkatli olmayı tercih edin.“
4.DİNLEYİN
“Konuşmadan önce çocuğunuzu dinleyin…
Siz ne kadar dinlerseniz çocuğunuz size o kadar çok şey anlatır…”
5.ÖZGÜVEN
“Özgüven ruh sağlığının temel taşıdır.
Yaşına uygun olarak seçimlerini yapan, kararlarını alan çocuklar, özgüvene sahip olurlar…”
6.CEZA
“En etkili ceza zamanında verilen, neyi, neden onaylamadığınızı anlatan cezalardır…”
7.DOĞRU CEVAP VERİN…
“Çocuğunuz size soru sorduğunda; basit ve güvenilir bir cevap verin…
Ayrıntılı bilgi bir varil suyu bir bardağa doldurmaya benzer…
Kısa – net – doğru bilgi yeterlidir…“
8.ÇEVREYE SAYGI…
“Yaşadığınız çevreye saygı göstermeyi, günlük yaşamın önemli bir parçası haline getirin…“
9.SİZ ÖZELSİNİZ…
“Arkadaşlar , öğretmenler , akrabalar , komşular ilgi çekici olsalar da , anne – babalar EŞSİZ ve ÖZELDİRLER!..“
10.EBEVEYNLİK
“Sandığınız kadar kolay, korktuğunuz kadar zor değildir!”
Abdullah Işık Kişisel Blog Sayfası 